W rocznicę upadku, publikuję poniżej unikalny komentarz dotyczący Powstania Warszawskiego, którego oryginalny maszynopis otrzymałem od śp. ppłk. Stanisława Żochowskiego, Szefa Sztabu Narodowych Sił Zbrojnych, w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

Powstanie Warszawskie należy do ostatniego – historycznie – zbrojnego zrywu niepodległościowego Polaków, podjętego w sytuacji ekstremalnej przewagi okupanta niemieckiego w technice uzbrojenia, umiejętnościach taktycznych i możliwości uzupełnień, spotęgowanej obecnością – na Praskim brzegu – wrogich Państwu Polskiemu, związków taktycznych armii sowieckiej, pod autorytarną wodzą Josifa Wissarionowicza Dżugaszwili oraz posiadanych przez Dowództwo Armii Krajowej informacji, jak sowieci postąpili z Żołnierzami z „Wachlarza”, organizacji dywersyjnej, wydzielonej z AK.

Od czasu zakończenia działań powstańczych, w publicystyce polskiej trwa namiętna dyskusja Osób, których spóźniona – upływem czasu – mądrość historyczna, podejmuje próby zdyskredytowania wysiłku i dorobku walki zbrojnej Podziemia Niepodległościowego i poświęcenia Obywateli, którzy pozostali w walczącej Stolicy, bez pomocy których Powstanie upadłoby dużo wcześniej.

Głównym celem, wymienionych powyżej działań dyskredytujących Powstanie, jest – według opinii Konserwatysty – odwiedzenie pokoleń poddanych, trwającą po dziś dzień a-kulturową indoktrynacją władzy sowieckiej i post-sowieckiej, (ukrytą obecnie pod parawanem demokratycznego państwa prawa, rozciągniętego na obszarze kadłubka pojałtańskiego Rzeczypospolitej, jak szeroki jest, a krótki), od wszelkiej myśli o jakimkolwiek oporze wobec okupanta.

Powyższe działania, wspierane są metodyczną zmianą mentalności Polaków, którym współcześnie, z całą siłą edukacji i merdiów, wmówiono – a co zostało, niestety przyjęte bezkrytycznie, - iż najwyższą wartością jest życie, co stanowi całkowite zaprzeczenie Tradycji polskiej, w której życie własne Osoby ludzkiej, stało na czwartym miejscu po – zapomnianej już triadzie – B*g, Honor i Ojczyzna.

Filozofia przekładania życia ponad wszystko (przy równoległej propagandzie działań eugenicznych, jak aborcja, eutanazja i manipulacja genetyczna), jest wygodna dla państwa prawa, które – słusznie – boi się tradycyjnych Wartości Narodowych, Polskich, których odrodzenie mogłoby usunąć twór pojałtański, z Ziem zagrabionych Rzeczypospolitej.

W przypadającą na dziś dzień rocznicę upadku, publikuję poniżej unikalny komentarz dotyczący Powstania Warszawskiego, którego oryginalny maszynopis otrzymałem od śp. ppłk. Stanisława Żochowskiego, Szefa Sztabu Narodowych Sił Zbrojnych, w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku.

"Klikniecie" na obrazek pozwoli na jego powiększenie, do wysokości ekranu.

Czytelnik może też pobrać plik PW.pdf i dowolnie nim dysponować, np. przesłać Osobom trzecim.

Myśl konserwatywna nie zamierza komentować powyższego dokumentu, gdyż nie jest w żaden sposób uprawniona do krytyki, lub polemiki z Osobą kompetentną i Powstaniu współczesną.

Nasuwa się wobec tego – całkowicie uprawnione – zapytanie o to, jak mają się zachowywać Pokolenia zstępne, wobec opinii, które mogą być dla Nich kontrowersyjne? Odpowiedź jest – dla Konserwatysty – prosta: należy przyjąć je, do wiadomości, gdyż upływ czasu wzbogaca zstępnych w szerszą, lecz spóźnioną wiedzę, niźli  posiadali ją zdarzeniom Współcześni.

Czy zatem – zdaniem Myśli konserwatywnej – Powstanie Warszawskie miało sens?

Myśl konserwatywna nie jest zwolennikiem działań rewolucyjnych, ani powstańczych, lecz inicjowania procesów ewolucyjnych, co – przyznaję – nie jest tradycyjnym sposobem postępowania Polaków w sprawach publicznych, lecz tragiczne skutki dotychczasowych działań, emocjonalnych i wobec tego pochopnych, przyznają rację spokojnej i racjonalnej metodyce Konserwatyzmu etycznego.

Jednym z ważnych powodów taktyki ewolucyjnej Myśli konserwatywnej, jest spostrzeżenie – dzięki stosowanej metodzie indukcji historycznej, -  iż wszelkie wojny, lub powstania kończą zwykle ekstremiści, a nie Osoby rozsądne i pragmatyczne, co oznacza - jak wykazują źródła - stan chaosu i barbarzyńskie ekscesy, zamiast spokoju, potrzebnego do odbudowy zniszczeń i ochrony Obywateli. Tym samym Myśl konserwatywna preferuje praworządne, wyłonione sądownictwo, zamiast aktów zwykłej zemsty, dzikiej grabieży i mordów pozasądowych.

Poszukując odpowiedzi na tak trudne pytanie, jak o sens Powstania Warszawskiego, proponuję Czytelnikowi wysunięcie Jego własnych wniosków, sugerując – jako podpowiedź ze strony Konserwatyzmu etycznego – rozważenie następujących zagadnień:

         a. Co stałoby się z Elitą konspiracyjną Polski Podziemnej, która nie podjęłaby decyzji o Powstaniu, po zajęciu Warszawy przez sowietów, a także z patriotycznie nastawionymi Obywatelami Warszawy

          b. czy nie „lepiej” jest czasem umrzeć z bronią w ręku, zamiast w katowniach NKWD,

      c. jaki wpływ na poczucie narodowe Polaków miało Powstanie i martyrium Obywateli stolicy?

Jakie by nie były Państwa własne wnioski i odpowiedzi, na tak trudny temat (należy pamiętać także, iż Hitler planował całkowite zniszczenie Warszawy i eksterminację Narodu Polskiego), Obowiązkiem Polaków, jest oddanie czci walczącym zbrojnie o Honor oraz Ofiarom cywilnym, a także - wynikające z tego - pełne szacunku Milczenie i Zaduma…

Co do formułowania własnych opinii Czytelnika, na temat Powstania, to Myśl konserwatywna wręcz je zaleca, wspierając wysiłek umysłowy; sugerując jedynie doborowy zestaw źródeł historycznych oraz wnosząc, aby wszelkie opracowania ukazywały się nie 1. Sierpnia, w rocznicę godziny „W”, lecz najwcześniej 2. Października, po zakończeniu działań powstańczych.

Powyższa prośba – o nie komentowanie w rocznicę wybuchu – motywowana jest nadzieją Konserwatysty, iż w możliwym (fizyka teoretyczna), jednym z wieloświatów Everetta, Powstanie Warszawskie dopiero sie rozpocznie i odniesie sukces, a USA zrzucą trzecią bombę atomową na sowieckie kopalnie uranu na Uralu, przepędzając w ten sposób sowieta z Europy środkowej, co pozwoliłoby na odrodzenie Rzeczypospolitej w Jej dawnym wymiarze…