W obłokach dymu „instalacji”, podpalonych przez zmyślnych dostawców pe-skich tęcz i budek strażniczych, których koszt rekonstrukcji „ściągany będzie z organizatorów Marszu Niepodległości”, przez wytrawną w tropizmie do pieniędzy, pre-mia-stołę, na plan ostatni przesunięty został problem odrzucenia, przez zgromadzenie wydrwigroszy, kupczących Polską na targowisku przywiejskim, wniosku o referendum, w sprawie przymusu szkolnego dla 6-latków.

    Pomysł edukacji 5-cio, czy też 6-latków jest Konserwatyście całkiem bliski, gdyż – w tym wieku – umiał czytać, pisać, rachować, a nawet chodził na lekcje języka angielskiego, co zaowocowało straszliwym zdziwieniem 7-latka, który na pierwszej lekcji w szkole podstawowej zobaczył, narysowane na tablicy, ogromne „a” i natychmiast się był zorientował, iż „cała klasa” nie ma pojęcia o tym, co ów rysunek oznacza.

    Konsekwencja tego „zdziwka”, było natychmiastowe przeniesienie do klasy drugiej, w której zakres oferowanej wiedzy był tak skromny, iż popchnął – żądnego wrażeń Młodzieńca – w ramiona rozróby, będącej jedynym remedium na nudę wiejącą „ex katedra”.

    Powracając jednak to tematu głównego, Myśl konserwatywna – opierając się na własnym doświadczeniu empirycznym - popiera Edukację dzieci w wieku nawet lat 5-u, pod dwoma – oczywiście cywilizacyjnymi – warunkami:

1. Dziecko wykazuje predyspozycje do edukowania Go, w tym wieku (niektóre dzieci, co wykazały badania specjalistyczne, „nadają się” do nauczania, dopiero w wielu lat 8-u, a niektóre w ogóle)
2. Wcześniejsze nauczanie odbędzie się trybem indywidualnym, dostosowanym do możliwości intelektualnych  Ucznia, w mieszkaniu jego Rodziców.

    Wszelkie rozwiązania odbiegające od powyższego modelu, Edukacji indywidualnej Dzieci poniżej 7-go roku życia, Myśl konserwatywna określa, jako zwykły rabunek, według recepty Platona, sprzed ponad dwóch tysięcy lat, mającej na celu likwidację Rodziny:

                       „K.V-457 C. „- Że kobiety wszystkie powinny być wspólną własnością tych mężczyzn, a prywatnie, dla siebie, żaden nie powinien mieszkać z żadną. I dzieci też powinny być wspólne, i ani rodzic nie powinien znać swego potomka, ani syn ro­dzica.

- To - powiada - większe od tamtego. Jeszcze trudniej będzie ludziom uwierzyć w jego możliwość i w pożytek.

- Ja nie myślę - do­dałem - żeby miały być spory o pożytek, czy to nie jest

największym dobrem, żeby kobiety były wspólną własnością i wspólną własnością dzieci, jeżeli to tylko rzecz możliwa. Ja myślę, że najwięcej będzie sporów o to, czy to moż­liwe, czy nie.

- O jedno i o drugie - powiedział - do­skonale można by się spierać.”

            oraz ideologizację edukacji:

            K.II-377 B.      "- Więc czy my tak łatwo pozwolimy, żeby byle          kto i byle jakie mity układał i niech tego dzieci słuchają, aby ich dusze nasiąkały poglądami        nieraz wprost przeciwnymi tym, które, zdaniem naszym, mieć powinny, gdy dorosną?

            - Nie pozwolimy. Ani mowy.

            - Więc zdaje się, że przede wszystkim wypadnie nam patrzeć na palce tym, którzy mity układają    i jak ułożą jaki ładny mit, to go dopuścić, a jak nie, to go odrzucimy. Potem nakłonimy niańki i matki, żeby te aprobowane mity opowiadały dzieciom i formowały dusze ich mitami o wiele bardziej niż ich ciała rękami. A wiele z tych mitów, które dziś opowiadają, wyrzucić precz”.

Idea Polski w Myśli konserwatywnej, Część IVa

    Jako odtrutkę na „współczesne” metody państwa totalnego, przedstawiam poniżej fragment opisu podróży po Anglii i Szkocji, autorstwa Krystyna Lach-Szyrmy z roku 1822, który pomoże Czytelnikowi zrozumieć w jaki sposób, poprzez Edukację, Wielka Brytania doszła do potęgi politycznej:

    Na koniec, warto przypomnieć znamienne słowa kanclerza Jana Zamojskiego, który już dawno i słusznie przepowiedział, iż „Takie będą Rzeczypospolite jak młodzieży chowanie”.

Ceterum censeo Conventum esse delendum