Motto:

„W ustroju republikańskim…

urzędy są świadectwem cnoty,

dobrem, które Ojczyzna powierza Obywatelowi

zobowiązanemu żyć, działać i myśleć

jedynie dla niej”

Charles-Louis de Secondat,

baron de La Brède et de Montesquieu,

 „O duchu praw”, 1748

„Dzisiejsze państwo służy,

jako postaw sukna szajce

wydrwigroszy bez sumienia,

wychowania,  przyzwoitości

i nawet śladu honoru,

kalających turańską chciwością

 tradycyjne wartości polskie:

B*g, Honor i Ojczyzna”

Marek Stefan Szmidt,

„Odzyskać Polskę Myślą konserwatywną”, 2014

     Poniższy szkic opieram na – wydanej w Genewie, w roku 1748 – książce „O duchu praw”, autorstwa Monteskiusza, której zasady - i spostrzeżenia w niej wyłożone, - wywarły ogromny wpływ na dzieje i historię Polski, gdyż ich sformułowania znalazły szerokie odbicie w akcie „Ustawy Rządowej” (1791), znanej bardziej pod nazwą Konstytucji 3 Maja.

    Wydarzenie to – po hańbie Sejmu Grodzieńskiego (1793) – było ostatnim akcentem istnienia Państwowości Polskiej, jako państwa etyki i kultury Cywilizacji Łacińskiej, w której kręgu polityka ustrojów demokratycznych (republikańskich) opiera się na Cnocie.

     Zanim jednak omówię – w zarysie – problem tytułowy, a jest on bardzo znaczący dla zapewnienia przyszłości politycznej Polski oraz godnych warunków życia pokoleń zstępnych, które współczesne państwo obarcza niezawinionym długiem publicznym, przypomnę krótkie perypetie związane z – kwestionowaną przez niektóre Osoby - legalnością Konstytucji Majowej, której Legalizm etyczny rozpoczyna się dopiero w dniu 5 Maja 1791 roku.

     W traktacie filozoficzno – historycznym „Idea Polski w Myśli konserwatywnej” opisałem nie tylko meandry zalegalizowania „Ustawy Rządowej”, lecz wykazałem dlaczego była ona ostatnim aktem prawa wyłonionego, stanowiącego podstawę regulacji współistnienia zrzeszeń w państwach Cywilizacji Łacińskiej.

     Konstytucja 3 Maja powstała ostatnim zrywem wolnej Woli, legalnie wybranej reprezentacji zrzeszeń zamieszkujących Rzeczypospolitą, na dodatek podejmującej wszelkie decyzje pod przewodnictwem Monarchy - jako zgodne z Legalizmem etycznym, w rozumieniu Cywilizacji Łacińskiej, czyli noszącym wszelkie znamiona Prawa wyłonionego.

     Co do samej Konstytucji, to Jej przyjęcie przez Sejm Wielki, w dniu 3 maja 1791 roku, odbyło się w warunkach naruszenia regulaminu obrad (pod nieobecność części posłów i senatorów), jednakże nie był to zamach stanu, lecz doszło do tego za zgodą większości sejmowej, zgodnie z panującym wówczas zwyczajem, że necessitas non habet legem (konieczność nie zna ustawy).

     Aby jednak nie było żadnych wątpliwości, co do legalności nowej Konstytucji, to w dniu 5 maja 1791 roku Ustawa Rządowa została przyjęta przez wymaganą regulaminowo, obecną już większość i nabrała cech Prawa wyłonionego, po podpisaniu Jej przez sejmową deputację konstytucyjną, pod przewodnictwem biskupa inflanckiego Józefa Korwina Kossakowskiego.

     Dodatkowo, w tym samym dniu 5 maja 1791 roku Sejm Wielki podjął uchwałę zatytułowaną „Deklaracja stanów zgromadzonych”, wyrażającą zgodę wszystkich Stanów reprezentowanych przez Sejm Wielki na zapisy "Ustawy Rządowej" z dnia 3 maja 1791 roku, znosząc jednocześnie wszelkie dawniejsze przepisy prawne stojące w sprzeczności z nową Konstytucją.

     Dnia 5 maja 1791 roku dokonano także wpisu i uiszczono opłaty za obydwa dokumenty w warszawskich księgach grodzkich, przez co i „Ustawa Rządowa” i „Deklaracja stanów zgromadzonych” stały się obowiązującym prawem, pod rygorem uznania za zdrajcę Ojczyzny i buntownika.

     Następnie, w dniu 7 maja 1791 roku ukazał się dokument ogłaszający uchwalenie Konstytucji, w formie Uniwersału, podpisanego przez marszałków Sejmu, w którym zamieszczono znamienne słowa: „Ojczyzna nasza już jest ocalona. Swobody nasze zabezpieczone. Jesteśmy odtąd narodem wolnym i niepodległym. Opadły pęta niewoli i nierządu”.

     Tak oto, wyłoniona została podstawa prawna, będąca legalnym etycznie - dla Myśli konserwatywnej – fundamentem rozważań o kształcie i polityce państwa tworzonego jako Rzeczypospolita, bez względu na obszar, jaki ma zajmować, kształt granic, czy też skład etniczny i narodowościowy Jej Obywateli.

     Konstytucja 3 Maja 1791 roku jest - w świetle zasad etyki Cywilizacji Łacińskiej - nadal obowiązującym aktem prawnym, nigdy żadną decyzją nieuchylonym, nawet formalnie – np. przez dokumenty stanowiące o późniejszych formach administrowania ziemiami i ludnością Rzeczypospolitej, takie jak poniżej wymienione:

            ○      1. Konstytucja Księstwa Warszawskiego, będącego wynikiem traktatów pokojowych zawartych w Tylży, w dniach 7 do 9 lipca 1807 roku pomiędzy cesarzem Francuzów a carem Rosji – głównie dla zachowania interesów terytorialnych Prus i ich pięknej królowej – była aktem prawa narzuconego, a więc nielegalna.

            ○  2. Konstytucja Królestwa Polskiego, nadana przez niekonstytucyjnego króla Polski, jakim mianował się car Aleksander I Pawłowicz, po ustaleniach podziału Europy na Kongresie Wiedeńskim lat 1814-1815, a który odbywał się dokładnie na takich samych zasadach jak bliższa naszym czasom Konferencja Jałtańska, czyli bez udziału w niej upoważnionych reprezentantów Rzeczypospolitej, – przez co spełnia wszelkie kryteria prawa narzuconego, była więc nielegalna.

            ○  3. Statut Organiczny dla Królestwa Polskiego, wprowadzony dnia 26 lutego 1832 roku, przez kolejnego uzurpatora, cara Mikołaja I-go Pawłowicza – spełniał również wszelkie kryteria prawa narzuconego, był więc aktem nielegalnym.

            ○      4. Konstytucja Marcowa, uchwalona dnia 17 marca 1921 roku, jako republikańska modyfikacja Konstytucji 3 Maja, będąca wynikiem nie mającego z Legalizmem etycznym nic wspólnego, ciągu następujących zdarzeń:

                     →  a. Dnia 5 listopada roku 1916, na skutek ustaleń obradującej w Pszczynie konferencji, a później także wspólnej proklamacji Cesarza Niemiec i będącego jednocześnie królem Węgier Cesarza Austrii, utworzone zostaje Królestwo Polskie, zwane także Regencyjnym.

                      →  b. Dnia 11 listopada roku 1918 Rada Regencyjna przekazuje, swoje - uzyskane niezgodnie z wymogami Legalizmu etycznego w Cywilizacji Łacińskiej - kompetencje Józefowi Piłsudskiemu, sprawującemu rządy jako dowódca wojskowy i przy pomocy dekretów. „Idea Polski w Myśli konserwatywnej” Część II.

                     → c. Dnia 22 listopada roku 1918 ogłoszone zostają w „Dzienniku Praw Państwa Polskiego Nr 17” zasady o „najwyższej władzy reprezentacyjnej Republiki Polskiej” – na mocy dekretu, a więc prawa narzuconego.

                     → d. Dnia 20 lutego roku 1919 uchwalona zostaje tak zwana Mała Konstytucja, ustanawiająca de facto dyktaturę Józefa Piłsudskiego jako Naczelnika Państwa. Z punktu widzenia zasady Legalizmu etycznego, wywodzącego się z Cywilizacji Łacińskiej, do uchwały tej nigdy by nie doszło, gdyby nie poparcie wojska, którego lojalność wobec Osoby Marszałka została potwierdzona w wypadkach 26 maja 1926 roku.

            ○     5.Konstytucja Kwietniowa, obowiązująca od dnia 24 kwietnia 1935 roku aż do utraty niepodległości przez II Rzeczypospolitą, we wrześniu roku 1939 - była efektem wojskowego zamachu stanu z dnia 12 maja 1926 roku i pomimo jej podpisania przez prezydenta Ignacego Mościckiego także nie spełniała kryteriów prawa wyłonionego.

            ○     6. Podobnie, jako akty prawne narzucone, czyli niemające nic wspólnego z Legalizmem etycznym, klasyfikuję wszelkie „konstytucje”, powstałe na wzór konstytucji ZSSR i pod auspicjami sowieckiego systemu totalitarnego:      

                       → z dnia 22 lipca 1952 roku, i jej pochodne:

                       →  z dnia 1 stycznia 1990 roku,

                       → z dnia 2 kwietnia 1997 roku, ostatnia – bodajże już 28-a, wciąż poprawiana mutacja konstytucji „matki narodów”.